شعر و عرفان

چند رباعی از ابوسعید ابوالخیر

خداداد
شعر و عرفان

چند رباعی از ابوسعید ابوالخیر

 

ای   دلبر   ما  مباش   بی  دل  بر  ما                                   
 یک  دلبر  ما  به که    دو صد   دل
نه    دل   بر     ما   نه   دلبر  اندر  بر  ما                            
 یا    دل    بر   ما  فرست   یا    دلبر   ما
                                                               ***                                            
دردا که درین سوز و گدازم کس نیست
همراه درین   راه درازم کس         نیست
در  قعر    دلم     جواهر    راز بسی ا ست
اما چه کنم محرم   رازم  کس     نیست
                                                                 ***              
اول رخ  خود   به   ما نبایست  نمود                    
 تا  آتش  ما  جای دگر  گردد  دود
اکنون که نمودی و ربودی دل     ما                     
 ناچا ر ترا   دلبر    ما       باید     بود
                                                              ***                                    
عشقم دادی    ز   اهل  دردم     کردی
از دانش و هوش و عقل فردم کردی
سجاده  نشین    با   وقاری        بودم
میخواره و رند و هرزه گردم کردی
                                                               ***                                    
جانا  من  و  تو   نمونه‌ی      پرگاریم
سر گر چه دو کرده‌ایم یک تن داریم
بر  نقطه    روانیم  کنون  چون پرگار
در  آخر   کار   سر بهم         باز آریم
 


تاريخ : پنج شنبه 21 ارديبهشت 1391 | 10:37 | نویسنده : خداداد |

همه حال با او

 

بزرگی فرمود : مدت بيست سال نه از کسی چيزی گرفتم و نه کسی را چيزی دادم .
گفتند : چگونه ؟
گفت : اگر می گرفتم از وی(خدا) گرفتم و اگر می دادم بدو می دادم....


تاريخ : پنج شنبه 21 ارديبهشت 1391 | 10:31 | نویسنده : خداداد |

مناجات

 

سعدی
بیا   تا   بر   آرم   دستی ز دل
که   نتوان بر آورد فردا   ز گل
به فصل خزان در نبینی درخت
که بی برگ ماند ز سرمای سخت
بر آرد     تهی    دستهای   نیاز
ز رحمت نگردد   تهیدست باز
همه   طاعت آرند و مسکین  نیاز
بیا    تا  به درگاه  مسکین  نواز
چو شاخ برهنه   بر  آریم    دست
که بی برگ از این بیش نتوان نشست
خداوندگارا    نظر  کن  به   جود
که   جرم آمد  از بندگان در وجود
گناه  آید    از     بنده      خاکسار
به    امید       عفو          خداوندگار
کریما    به    رزق  تو     پرورده ایم
به  انعام   و  لطف تو خو کرده ایم
گدا  چون  کرم  بیند و  لطف و ناز
نگردد   ز دنبال    بخشنده     باز
چو   ما را به دنیا تو کردی عزیز
به عقبی همین   چشم داریم نیز
عزیزی و خواری تو بخشی و بس
عزیز   تو   خواری    نبیند   ز کس
خدایا   به   عزت   که خوارم مکن
به   ذُلّ گنه    شرمسارم       مکن
 


تاريخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391 | 23:31 | نویسنده : خداداد |

اسکندر و معلم

 

اسکندر را گفتند :چرا معلم خود را زیاده از پدر تعظیم میکنی؟
گفت: به سبب آنکه پدر مرا از عالم ملکوت به زمین آورد و
 استاد مرا از زمین به آسمان برد.


تاريخ : یک شنبه 3 ارديبهشت 1391 | 23:31 | نویسنده : خداداد |
.: Weblog Themes By Slide Skin:.