يكى از معروفترين عرفا است . عرفا داستانهايى شگفت به او نسبت مى دهند .
از جمله مدعى هستند كه بر سر قبر بايزيد بسطامى مى رفته و با روح او تـمـاس
مـى گـرفـتـه و مـشـكـلات خـويـش را حل مى كرده است
مولوى مى گويد:
بوالحسن بعد از وفات بايزيد
از پس آن سالها آمد پديد
گاه و بيگه نيز وقتى بى فتور
بر سر گورش نشستى با حضور
تـا مـثـال شـيـخ پـيـشـش آمـدى
تـا كـه مـى گـفـتـى شـكـالش حل شدى
مولوى در مثنوى زياد از او ياد كرده است و مى نمايد كه ارادت وافرى به او داشته است .
مـى گويند با ابوعلى سينا فيلسوف معروف و ابوسعيد ابوالخير عارف معروف ملاقات
داشته است . وى در سال 425 در گذشته است .
گویند شیخ ابوالحسن خرقانی بر سر در خانقاه خود نوشته بود
هر کس در این سرای در آید نانش دهید و از ایمانش مپرسید چه آن کس که به
درگاه خدا به جان ارزد البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد
تاريخ : سه شنبه 21 شهريور 1391 | 19:31 | نویسنده : خداداد |
غزلی از عراقی
مقصود دل عاشق شیدا همه او دان
مطلوب دل وامق و عذرا همه او دان
مطلوب دل وامق و عذرا همه او دان
بینایی هر دیده‌ی بینا همه او بین
زیبایی هر چهره‌ی زیبا همه او دان
زیبایی هر چهره‌ی زیبا همه او دان
یاری ده محنت زده مشناس جز او کس
فریادرس بی‌کس تنها همه او دان
فریادرس بی‌کس تنها همه او دان
در سینه‌ی هر غمزده پنهان همه او بین
در دیده‌ی هر دلشده پیدا همه او دان
در دیده‌ی هر دلشده پیدا همه او دان
هر چیز که دانی جز از او، دان که همه اوست
یا هیچ مدان در دو جهان، یا همه او دان
یا هیچ مدان در دو جهان، یا همه او دان
بر لاله و گلزار و گلت گر نظر افتد
گلزار و گل و لاله و صحرا همه او دان
گلزار و گل و لاله و صحرا همه او دان
ور هیچ چپ و راست ببینی و پس و پیش
پیش و پس و راست و چپ و بالا همه او دان
پیش و پس و راست و چپ و بالا همه او دان
ور آرزویی هست بجز دوست تو را هیچ
بایست، عراقی، و تمنا همه او دان
بایست، عراقی، و تمنا همه او دان
تاريخ : سه شنبه 21 شهريور 1391 | 19:31 | نویسنده : خداداد |
شنیدم که پیری پسر را به خشم
ملامت همی کرد کای شوخ چشم
تو را تیشه دادم که هیزم شکن
نگفتم که دیوار مسجد بکن
زبان آمد از بهر شکر و سپاس
به غیبت نگرداندش حق شناس
گذرگاه قرآن پنداست گوش
به بهتان و باطل شنیدن مکوش
دو چشم از پی صنع باری نکوست
زعیب برادر فروگیر و دوست
×××
تاريخ : سه شنبه 21 شهريور 1391 | 19:30 | نویسنده : خداداد |
آورده اند که در مجلس شیخ ابوالحسن خرقانی (عارف قرن پنجم) سخن
از کرامت می رفت و هر یک از حاضران چیزی می گفت:
شیخ گفت: کرامت چیزی جز خدمت خلق نیست.
چنان که دو برادر بودند و مادر پیری داشتند.
یکی از آن دو پیوسته خدمت مادر می کرد و آن دیگر به عبادت خدا مشغول می بود.
یک شب برادر عابد را در سجده، خواب ربود.
آوازی شنید که برادر تو را بیامرزیدند و تو را هم به او بخشیدند.
گفت: من سالها پرستش خدا کرده ام و برادرم همیشه به خدمت مادر مشغول
بوده است، روا نیست که او را بر من رجحان نهند و مرا به او بخشند!
ندا آمد:
آنچه تو کرده ای خدا از آن بی نیاز است و آنچه برادرت می کند، مادر بدان محتاج.
تاريخ : جمعه 10 شهريور 1391 | 10:26 | نویسنده : خداداد |
کسی کو برهنه کند راز دوست
روا باشد از تن درانیش پوست
اگر راز خواهی که پنهان بود..
چنان کن که پیوند با جان بود
زبانرا مدارید هر جای سست
که تا رازتان کس نداند درست
کسی کآورد راز خود را پدید
ز گیتی به کامه نخواهد رسید
گشاینده ی رازهای نهان
سرانجام رسوا شود در جهان
ابوشکور بلخی
تاريخ : جمعه 10 شهريور 1391 | 10:24 | نویسنده : خداداد |
غزلی از عراقی
چه کرده‌ام که دلم از فراق خون کردی؟
چه اوفتاد که درد دلم فزون کردی؟
چرا ز غم دل پر حسرتم بیازردی؟
چه شد که جان حزینم ز غصه خون کردی؟
نخست ار چه به صد زاریم درون خواندی
به آخر از چه به صد خواریم برون کردی؟
همه حدیث وفا و وصال می‌گفتی
چو عاشق تو شدم قصه واژگون کردی
ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، بیا
نظر به حال دلم کن، ببین که: چون کردی؟
لوای عشق برافراختی چنان در دل
که در زمان، علم صبر سرنگون کردی
کنون که با تو شدم راست چون الف یکتا
ز بار محنت، پشتم دو تا چو نون کردی
نگفته بودی، بیداد کم کنم روزی؟
چو کم نکردی باری چرا فزون کردی؟
هزار بار بگفتی نکو کنم کارت
نکو نکردی و از بد بتر کنون کردی
به دشمنی نکند هیچ کس به جان کسی
که تو به دوستی آن با من زبون کردی
بسوختی دل و جانم، گداختی جگرم
به آتش غمت از بسکه آزمون کردی
کجا به درگه وصل تو ره توانم یافت؟
چو تو مرا به در هجر رهنمون کردی
سیاهروی دو عالم شدم، که در خم فقر
گلیم بخت عراقی سیاه گون کردی
تاريخ : جمعه 10 شهريور 1391 | 10:23 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مولانا:
پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من
بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا
در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من
از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو
ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من
یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من
چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست
اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من
بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من
بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من
ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا
بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من
ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من
ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من
تاريخ : یک شنبه 5 شهريور 1391 | 21:2 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند