بزرگی شنيد كه مؤ ذنى اذان مى گفت...گفت
غفلت شديدست و دعوت ، مكرر
تاريخ : سه شنبه 15 آذر 1390 | 15:9 | نویسنده : خداداد |
مقامی است که سالک باید در مُقام کند ، عرفا اعتقاد دارند که قبل از اینکه
سالک در مقام تو به قرار بگیرد باید یک قصدی در او بوجود آمده باشد
به نام طلب،تا انسان طالب نشود در مقام قرار نمی گیرد.
در طلب زن دایما تو هر دو دست
که طلب در راه نیکو رهبرست
زمینه اصلی توبه
بعضی میگویند آگاهی و عده ای دیگر معتقدند که زمینه اصلی آن عنایت است.
باید گفت زمینه اصلی توبه آگاهی از چهار چیز است:
آگاهی از حق ، آگاهی از باطل ، آگاهی از وضع موجود ، آگاهی از وضع مطلوب
این چهارآگاهی به اضافه طلب یا قصد منجر به توبه می شود.
ولی خواجه عبدالله انصاری و ابوسعید ابوالخیر اعتقاد دارند که زمینه اصلی توبه عنایت است
به نحوی که اگر لطف خدا شامل حال انسان شد زمینه اصلی توبه فراهم شده است.
زاهد و عجب و نماز و من مستی و نیاز
تا ترا خود ز میان با که عنایت باشد
انواع توبه
توبه عوام،توبه از معصیت - توبه خاص، توبه از فکر و اندیشه باطل - توبه خاص الخاص ، توبه از غفلت از خدا
در مقام توبه عرفا معتقدند که سالک احتیاج به شیخ یا راهبر دارد.
ترک این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی حافظ
توبه در مورد بندگان به معنای بازگشت از گناه به سوی فرمانبرداری
از خدا و در مورد خداوند به معنای بازگشت حضرت حق از عقوبت و
عذاب به سوی لطف و آمرزش و جالب اینکه صفت خداوند به نام توّاب
یعنی بسیار توبه پذیر است.
صیاد پی صید دویدن عجبی نیست
صید از پی صیاد دویدن عجب آرد
تاريخ : سه شنبه 15 آذر 1390 | 15:7 | نویسنده : خداداد |
شعری از علامه محمد حسین طباطبائی
همی گویم و گفته ام بارها بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی است در کیش مهر برون اند زین جرگه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور ندارند کاری دل افگارها
به جز اشک چشم و به جز داغ دل نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان میان دل و کام، دیوارها
چه فرهادها مرده در کوهها چه حلاجها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار مگر توده هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان نبازند هرگز به مردارها
مهین مهر ورزان که آزاده اند بریزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رفته اند چه گلهای رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت،سبزه به هامون و دشت زند بارگه ، گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبارها در آیینه ی آب، رخسارها
رود شاخ گل در بر نیلفر برقصد به صد ناز گلنارها
درد پرده ی غنچه را باد بام هزار آورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ خروشد ز سرو و سمن، تارها
به یاد خم ابروی گل رخان بکش جام در بزم می خوارها
گره از راز جهان باز کن که آسان کند باده، دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان که بستند چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز که آینده خوابی است چون پارها
فریب جهان مخور زینهار که در پای این گل بود خارها
پیاپی بکش جام و سرگرم باش بهل گر بگیرند بیکارها
تاريخ : دو شنبه 14 آذر 1390 | 16:7 | نویسنده : خداداد |
عشق را با عافیت سر سازگاری نیست و عاشقی مراتبی بسیار سخت و طاقت فرسا
دارد که هر کسی را یارای طی طریق در آن وادی نیست.
بحری است بحر عشق که هیچش کرانه نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست
چاره کار در جان سپاری و غرقه شدن در دریای متلاطم عشق است.
در این زورق بوَد فرمانروا دل
فخرالدین عراقی عاشقی و سلامت را امری محال میداند.
انصاف ده از خویشتن ای خام طمع
عاشق شوی و جان به سلامت ببری
حافظ نیز براین نکته تاکید دارد.
در مقامات طریقت هرکجا کردیم سیر
عافیت را بانظر بازی فراق افتاده بود
به عبارتی دیگر بلی به حضرت عشق مساوی است با ظهور بلیات متعدد تا سره
از ناسره و خوب و بد از هم متمایز شوندو هر کسی نتواند ادعای عاشقی کند.
مولانا در داستان عاشقی که به پیش معشوق نامه میخواند به این نکته اشاره
می کند که وقتی عاشق نشان وعلامت عاشقی را از معشوق جویا می شود ،
معشوق می گوید که نشان آن مردن است
هم در آن دم شد دراز و جان بداد
در داستان زندگی پیامبران نیز از نمونه ها فراوان یافت می شود مثلا حضرت ابراهیم
در آتش افکنده شد که در واقع آن آتش عشق الهی بود ،زن و فرزند را از خود دور
کرد تا درد فراق او را بچشدوو سرانجام فرزند را به مسلخ برده تا نهایت عاشقی را به
حضرت حق بیان دارد. (بنده را فرمان نباشد ،هر چه فرمایی برآنم)
و به قول استاد سخن سعدی که:
سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
در حلقه حلقه زلف یار دام بلا پیچیده شده است که در واقع زنجیری بر پای عاشقان است
و می کشد انجا که خاطر خواه اوست.
رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد انجا که خاطر خواه اوست
تاريخ : دو شنبه 14 آذر 1390 | 16:5 | نویسنده : خداداد |
هر که را باشد طمع الکن شود
با طمع کی چشم و دل روشن شود
پیش چشم او خیال جاه و زر
همچنان باشد که موی اندر بصر
جز مگر مستی که از حق پر بوَد
گر چه بدهی گنجها او حر بود
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:33 | نویسنده : خداداد |
داد معشوقه به عاشق پیغام كه كند مادر تو با من جنگ
هر كجا بیندم از دور كند چهره پرچین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلود زند بر دل نازك من تیری خدنگ
مادر سنگدلت تا زنده است شهد در كام من و تست شرنگ
نشوم یكدل و یكرنگ ترا تا نسازی دل او از خون رنگ
گر توخواهی به وصالم برسی باید این ساعت بی خوف و درنگ
روی و سینه تنگش بدری دل برون آری از آن سینه تنگ
گرم و خونین به منش باز آری تا برد ز آینه قلبم زنگ
عاشق بی خرد نا هنجار نه بل آن فاسق بی عصمت و ننگ
حرمت مادری از یاد ببرد خیره از باده و دیوانه زبنگ
رفت و مادر را افكند به خاك سینه بدرید و دل آورد به چنگ
قصد سرمنزل معشوق نمود دل مادر به كفش چون نارنگ
از قضا خورد دم در به زمین و اندكی سوده شد او را آرنگ
وان دل گرم كه جان داشت هنوز اوفتاد از كف آن بی فرهنگ
از زمین باز چو برخاست نمود پی بر داشتنش آن آهنگ
دید كز آن دل آغشته به خون آید آهسته برون این آهنگ
آه دست پسرم یافت خراش آه پای پسرم خورد به سنگ
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:31 | نویسنده : خداداد |
خاقانی:
هر که نظاره تو شد دست بریده می شود
یوسف عهدی و جهان نیم بهای روی تو
مولانا:
یوسف کنعانی ام ،روی چو ماهم گواست
هیچ کس از آفتاب خط و گواهان نخواست
اهلی شیرازی:
مباش غره به حسن ای پسر که مستی حُسن
هزار یوسف مصری به چاه افکنده است
سعدی:
ملامت گوی بیحاصل ترنج از دست نشناسد
در ان معرض که چون یوسف جمال از چهره بنمایی
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:30 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند